uniwersytet w Heidelbergu

uniwersytet w Heidelbergu, Ruprecht-Karls-Universität Heidelberg ,

najstarszy uniwersytet niem., zał. 1386 przez elektora Palatynatu Ruprechta I;

ustrój uniw. był wzorowany na Uniwersytecie Paryskim. Na przeł. XIV i XV w. był jednym z ośr. nominalizmu (Marsyliusz z Inghen) i koncyliaryzmu (Mateusz z Krakowa — od 1395 rektor Uniwersytetu w Heidelbergu), w XVI w. — niem. humanizmu (G. Agricola, K. Celtes, J. Renchlin), od 1556 — niem. kalwinizmu (tu powstał tzw. katechizm heidelberski); w czasie wojny trzydziestoletniej uległ zniszczeniu, zbiory biblioteki uniw. przeniesiono do Rzymu (Bibliotheca Palatina); w XVII i XVIII w. całkowicie podupadł. Resturowany 1803 przez elektora badeńskiego Karola Fryderyka, Uniwersytet w Heidelbergu odzyskał rangę i znaczenie jako jeden z czołowych uniw. niem.; w kręgu Uniwersytetu w Heidelbergu rozwinął się prąd lit.-artyst. zw. romantyzmem heidelberskim i ośr. nauk mat.-przyr. (wykładali tu m.in.: R.W. Bunsen, G.R. Kirchhoff, H. Helmholtz) oraz humanist. (M. Weber, K. Jaspers, H.-G. Gadamer). Po okresie zastoju w latach nazizmu (1933–46), po II wojnie świat. Uniwersytet w Heidelbergu odzyskał wysoki poziom, rozwinęły się zwłaszcza wydziały medycyny, chemii, matematyki. Na Uniwersytecie w Heidelbergu studiowali liczni Polacy (w XVI w. pol. innowiercy, w XIX i XX w. gł. Polacy z zaboru pruskiego); 2003 liczył 15 wydziałów, 5 uniw. jednostek nauk.-badawczych; zatrudniał 2522 nauczycieli akademickich; kształcił ok. 24,3 tys. studentów.