tybingeńska szkoła hermeneutyczno-filozoficzna
 
Encyklopedia PWN
tybingeńska szkoła hermeneutyczno-filozoficzna,
szkoła filoz., uformowana na przeł. lat 60. i 70. XX w. na uniwersytecie w Tybindze przez H. Krämera i K. Gaisera, do której należą również T. Szlezak i J. Reale.
Przedstawiciele szkoły prowadzą badania nad całościowym ujęciem filozofii Platona, obejmującym także zrekonstruowaną wewnątrzakademicką (Akademia Platońska) ustną naukę Platona (agrapha dogmata), której elementy zawierają dzieła wielu komentatorów z IV w. p.n.e.–VI w. n.e. (m.in. Aleksandra z Afrodyzji i Simplikiosa). Punktem wyjścia badań jest przekonanie, że ustna nauka Platona zawierała treści inne niż jego pisma (gł. teorię principiów i liczb eidetycznych). Istotnym wkładem tybingeńskiej szkoły hermeneutyczno-filozoficznej do badań nad Platonem jest szczegółowa analiza dialogów z perspektywy zrekonstruowanej doktryny ustnej. Badania tybingeńskiej szkoły hermeneutyczno-filozoficznej umożliwiają nowe spojrzenie na dzieje platonizmu i arystotelizmu oraz reinterpretację niektórych nowoż. i współcz. poglądów filoz. (np. G.W.F. Hegla i neoheglizmu, szkoły marburskiej, fenomenologii, M. Heideggera, filozofii analitycznej). Odzyskanie całości dzieła Platona oraz wypracowanie nowego paradygmatu badań w tej dziedzinie można uznać za największe osiągnięcie hermeneutyki XX w. Głównymi dziełami prezentującymi stanowisko przedstawicieli tybingeńskiej szkoły hermeneutyczno-filozoficznej są: H.J. Krämera Arete bei Plato und Aristoteles (1959) i Platone e fondamenti della metafisica (1982) oraz K. Geisera Platons ungeschriebene Lehre (1963); 2 ostatnie dzieła zawierają wybór komentarzy dotyczących niepisanej nauki Platona, tzw. Testimonia Platonica.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia