neoheglizm

neoheglizm,

w szerszym znaczeniu — koncepcje filozoficzne ukształtowane w końcu XIX i na początku XX w. na gruncie recepcji heglizmu w krajach zachodnioeuropejskich, traktujące „filozofię ducha” G.W.F. Hegla (z pominięciem jego dialektyki) jako podstawę własnych systemów o tendencjach antynaturalistycznych (m.in. J. Stirling, E. Caird, Th.H. Green, F.H. Bradley, B. Bosanquet, J. Royce, B. Croce, G. Gentile); w węższym znaczeniu — kierunek filozoficzny rozwijany głównie w Niemczech ok. 1900–1930, występujący z programem wyjścia poza neokantyzm i odnowienia filozofii Hegla, często w duchu irracjonalizmu, i zbliżenia do tzw. filozofii życia (do inspiratorów neoheglizmu w tym znaczeniu należeli m.in. W. Dilthey, J. Ebbinghaus, W. Windelband, do głównie przedstawicieli — G. Lasson, R. Kroner, S. Marck, częściowo także J. Cohn, A. Liebert, H. Freyer, E. Spranger).