tybetańsko-birmańskie ludy

tybetańsko-birmańskie ludy,

ok. 80 ludów mówiących językami z grupy tybetańsko-birmańskiej, zamieszkujących obszar himalajski, południowo-zachodnie Chiny, północno-wschodnie Indie, Bangladesz oraz północne Indochiny;

najliczniejsze: Birmańczycy, Tybetańczycy, Itsu, Karenowie, Tujia, Hani, Bajowie, Manipurowie i Bhotyjczycy, ponadto z bardziej znanych Nagowie, Czinowie, Newarowie, Kaczinowie, Lahu, Mizo, Szerpowie, Ladakhowie. Uważa się, że kolebką ludów tybetańsko-birmańskich był wschodni Tybet; występuje wśród nich znaczne zróżnicowanie wierzeń: wyznają buddyzm, często w formie lamaistycznej, chrześcijaństwo, większość zaś pozostaje przy animizmie, kulcie przodków i szamanizmie; utrzymujące się do niedawna w pewnych grupach polowanie na głowy miało również kontekst rel.; niektóre ludy tybetańsko-birmańskie mają długą tradycję piśmienniczą w formie tekstów piktograficznych lub literatury rel., hist. i pięknej (zwłaszcza Birmańczycy i Tybetańczycy); ob. są w użyciu alfabety dominujące w krajach zamieszkania oraz łac.; organizacja społ. jest oparta na strukturze rodowej, wspólnocie wiejskiej, często zaś na skomplikowanym układzie stanowym.