turecki kaganat
 
Encyklopedia PWN
turecki kaganat,
związek plemion tureckich w Azji Środkowej i Azji Wschodniej VI–VIII w.;
ok. poł. VI w. Turcy opuścili swoje koczowiska w zachodniej Syberii i ekspandowali na wschód, docierając do Mandżurii, oraz na południe, podbijając ludy środkowoazjat., m.in. Ujgurów i Heftalitów; sprzymierzeni z Bizancjum podjęli walkę z Persją o kontrolę nad Jedwabnym Szlakiem; w latach 80. VI w. dotarli na stepy nad M. Czarnym; na przeł. VI i VII w. doszło do podziału związku wzdłuż łańcucha Ałtaju; w latach 30. VII w. kaganat wschodni po wieloletnich walkach popadł w zależność od dyn. Tang; na przeł. VII i VIII w. odzyskał niezależność i podjął ekspansję za Syr-darię, ale został powstrzymany przez Arabów; w latach 30. VIII w. wrócił pod zwierzchnictwo dyn. Tang, a po kilkunastu latach rozpadł się na kilka państw; kaganat zachodni, osłabiony ciągłymi walkami wewn., także został lennikiem dyn. Tang; na pocz. VIII w., po zrzuceniu zależności, znów pogrążył się w wojnie wewn. i ok. 740 ostatecznie się rozpadł.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia