toledańska szkoła tłumaczy

toledańska szkoła tłumaczy,

umowna nazwa zespołów uczonych-tłumaczy pracujących w XII i XIII w. w Toledo w Kastylii;

swe istnienie „szkoła” zawdzięczała najpierw opiece arcybiskupów Toledo (zainicjowała działalność pod protekcją Rajmunda 1124–52), potem Alfonsa X Mądrego (1252–84 król Kastylii i Léonu), a także wielojęzycznemu charakterowi miasta i dostępności w nim wielu rękopisów arabskich; w pracach przekładowych uczestniczyli chrześc., żydowscy i muzułm. uczeni hiszp. (Domingo González, Juan z Sewilli, Marcos z Toledo i in.), a także przybysze z Francji (opat Pedro Czcigodny z Cluny), Italii (Gerard z Cremony), Niemiec i Wysp Bryt.; tłumaczono z języka arabskiego na łacinę lub kastylijski, głównie dzieła z zakresu filozofii i nauk przyr. (astronomii, medycyny, matematyki) autorów arabskich (jak Awicenna, Al-Farabi), żydowskich (Ibn Gabirol) i staroż. (Arystoteles, Ptolemeusz Klaudiusz, Euklides, Galen); dzięki t.sz.t. stały się one dostępne dla chrześc. Europy Zachodniej i wpłynęły na rozwój jej nauki; tłumaczono też księgi rel. (Koran) i utwory lit. (Kalila i Dimna).