tężec
 
Encyklopedia PWN
tężec, tetanus,
med. ostra choroba zakaźna wywołana przez silną toksynę (tetanospazminę) wytwarzaną przez postać wegetatywną laseczki tężca (Clostridium tetani);
zakażenie występuje z reguły na skutek zabrudzenia rany skażoną glebą i dostania się do niej zarówno zarazków tężca, jak i in. drobnoustrojów; bakterie tlenowe, zużywając w ranie tlen, ułatwiają rozwój beztlenowych laseczek tężca, wytwarzana tetanospazmina działa na układ nerwowy, powodując wzmożone napięcie i prężenia mięśni szkieletowych. Okres wylęgania tężca jest różny, od kilku dni do kilku tygodni, im jest dłuższy tym przebieg choroby bywa łagodniejszy; pierwszym charakterystycznym objawem tężca jest wzmożone napięcie mięśni żwaczy, przechodzące w szczękościsk utrudniający otworzenie jamy ustnej; w następnych godzinach lub dniach chory odczuwa wzmożone napięcie innych grup mięśniowych, przechodzące następnie w napady prężeń tężcowych; napady bywają niekiedy bardzo silne, występują trudności w oddychaniu i zagrożenie życia; w zapobieganiu ważne jest uodpornienie szczepionką przeciwtężcową i podawanie surowicy przeciwtężcowej w przypadkach podejrzanych o zakażenie; na t. chorują też zwierzęta, m.in konie i owce.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia