taniec rytualny

taniec rytualny,

taniec będący elementem obrzędów i praktyk kultowych (kult),

znany prawdopodobnie już społeczeństwom żyjącym w okresie paleolitu (zdają się to potwierdzać malowidła ścienne z tego okresu w grotach), występował w kulturach antycznych (np. tańce ku czci Dionizosa w Grecji) i przetrwał do współczesności u ludów Australii, Oceanii, Afryki, południowo-wschodniej Azji i Ameryki Północnej i Południowej oraz w tradycyjnej rel. kulturze indyjskiej. Taniec rytualny ma często cechy pantomimy, często też jako zasadniczy jego rekwizyt występuje maska; odgrywał szczególną rolę w religiach pierwotnych, w których często stanowił centralny składnik czynności kultowych. Wyodrębnia się m.in. tańce ku czci przodków, inicjacyjne, myśliwskie, roln., wegetacyjne, weselne, leczn., pogrzebowe, wojenne, ekstatyczne. Wszystkie są genetycznie związane z magią, mają na celu spotęgowanie zabiegu magicznego, zaklęcia słownego, słowa zawartego w modlitwie lub wyładowanie napięcia psychofiz. jego uczestników bądź wprowadzenie ich w stan ekstazy.