swing

swing

[s^uıŋ; ang.],

w muzyce jazzowej (jazz) charakterystyczne dla niej zakłócenia regularnej pulsacji rytmicznej i związane z tym przesuwanie akcentu, zwłaszcza wskutek stosowania synkopy lub subtelnych opóźnień i wyprzedzeń dźwięku w stosunku do przewidywanego czasu jego pojawiania się;

także styl jazzowy dominujący 1930–44, charakteryzujący się m.in. wykorzystaniem powtarzanej, rytmicznej frazy w metrum, ograniczeniem improwizacji zespołowej na rzecz partii aranżowanych, wzrostem znaczenia solisty i rozwojem big-bandów; główni przedstawiciele: B. Goodman, W. (Count) Basie, E.K. (Duke) Ellington.