superortikon
lampa analizująca, której działanie jest oparte na wykorzystaniu fotoemisji (emisja elektronów);
[łac.-gr.],
ortikon obrazowy,
superortikon
Encyklopedia PWN
obraz opt. jest rzutowany na półprzezroczystą fotokatodę, co powoduje emisję z niej elektronów, które są ogniskowane na tzw. elektrodzie akumulującej (zw. też płytką obrazową lub sygnałową); powstaje tam (m.in. w wyniku emisji wtórnej elektronów) kopia ładunkowa obrazu, odczytywana następnie wiązką powolnych elektronów (przetwornik wizyjny); w celu zwiększenia amplitudy sygnału wyjściowego stosuje się w s. kilkustopniowy powielacz elektronowy. S., oprac. w latach 50. XX w., stanowił szczytowe osiągnięcie w dziedzinie konstrukcji lamp analizujących z fotoemisją; w latach 60. został zastąpiony przez widikon, a na przeł. lat 70. i 80. przez przetworniki CCD.
