stratioci
w tekstach prawnych (VII–XI w.) oznaczenie grupy mieszkańców Bizancjum zobowiązanych do służby wojsk. z własnym ekwipunkiem lub do utrzymania żołnierza;
[gr.],
stratioci
Encyklopedia PWN
w zamian dostawali stratiōtiká ktḗmata [‘własność żołnierska’], tzn. ziemię, za którą nie płacili podatków (z wyjątkiem kanonu i aerikonu); pojawienie się s. zmieniło strukturę społeczeństwa i państwa bizant.; cesarze z dyn. macedońskiej bronili własności stratiockiej przed wchłanianiem jej przez wielkich właścicieli ziemskich; po śmierci ces. Bazylego II dobra stratiockie szybko zniknęły, a s. wyparli pronojeci (pronoja) i najemnicy.
