ślepota
 
Encyklopedia PWN
ślepota,
med. znaczne upośledzenie widzenia lub utrata wzroku, trwałe lub przemijające;
spowodowana zmętnieniem układu opt. oka (rogówki, soczewki, ciała szklistego), w wyniku stanów zapalnych, urazów, uszkodzenia siatkówki, nerwu wzrokowego, szlaków nerwowych lub ośrodka wzrokowego w korze mózgowej (ślepota korowa); ślepota może być dziedziczna (np. wskutek barwnikowego zwyrodnienia siatkówki), wrodzona (np. wskutek niedorozwoju siatkówki) lub nabyta (np. w następstwie urazu oka); rozróżnia się: ślepotę całkowitą (brak poczucia światła) i ślepotę praktyczną — gdy ostrość wzroku nie jest większa od 3/60 normy, lub gdy pole widzenia uległo koncentrycznemu zwężeniu do 20°; częstą przyczyną ślepoty jest jaskra, zwyrodnienie siatkówki powstałe w następstwie cukrzycy, a także urazów gałki ocznej. Ludzie dotknięci ślepotą są zaliczani w Polsce do I grupy inwalidztwa.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia