sielanka

sielanka, bukolika, ekloga, idylla, pastorałka,

gatunek lit. obejmujący utwory o tematyce zaczerpniętej z życia wiejskiego, przedstawiające w sposób wyidealizowany życie pasterzy, rolników, myśliwych, rybaków, opiewające uroki spokojnego i prostego bytowania na łonie natury.

Ukształtowana w literaturze gr. (Teokryt) jako podbudowany realist. obserwacją obrazek wiejskiego życia lub rodzaj zabawy lit. z odniesieniami do aktualnej problematyki społ.-obyczajowej; przedmiotem rzymskiej poezji sielankowej (Wergiliusz) stała się wyidealizowana sielska egzystencja (topos Arkadii); w literaturze nowoż. występuje od przełomu średniowiecza i renesansu; uprawiali ją: Dante Alighieri, F. Petrarca, G. Boccaccio, P. Ronsard, E. Spenser, w Polsce J. Kochanowski, J.B. i Sz. Zimorowicowie, gł. Sz. Szymonowic, od którego Sielanek pochodzi pol. nazwa gat. (zw. też skotopaską, pastorałką); reprezentatywna dla poezji sentymentalnej, popularna w okresie oświecenia i preromantyzmu, znana m.in. z twórczości S. Gessnera, A. Chéniera, w Polsce F. Karpińskiego, K. Brodzińskiego; od przełomu romantyzmu uprawiana gł. na prawach stylizacji.

Wergiliusz, Bukoliki, rycina z wydania z 1502, Starsburg — Bibliothèque nationale, Paryż