siedmiu mędrców
 
Encyklopedia PWN
siedmiu mędrców,
w starożytnej Grecji nazwa, którą określano słynnych z mądrości mężów z VII i VI w.;
obejmowało ono mężów stanu, polityków, prawodawców, filozofów, a także poetów dających wyraz w swych wierszach ideałom politycznym i etycznym; najstarsza lista s.m. podana przez Platona w Protagorasie (343a), wymienia Talesa z Miletu, Pittakosa z Mityleny, Biasa z Prieny, Solona, Kleobulosa z Lindos, Mysona i Chilona; późniejsze listy podają inne imiona 3 ostatnich; najczęściej wymienia się tu Periandra i Ezopa; najwięcej informacji zachowało się na temat Solona, Periandra i Talesa z Miletu; pozostali są znani z legend i przypisywanych im słynnych gnom, zachowanych w inskrypcjach; wg legendy składali oni w świątyni Apollina w Delfach ofiarę ze swej mądrości w postaci mądrościowych sentencji, np. „poznaj samego siebie”, „nic ponad miarę”; z czasem powstał gatunek literacki, w którym fikcyjne spotkania tej grupy (albo wymiana listów między nimi) dawały pretekst do moralizatorskich i erudycyjnych dyskusji na różne tematy (np. Uczta siedmiu mędrców Plutarcha); cały zbiór 140 maksym delfickich, przypisywanych s.m., był wyryty w pobliżu świątyni w Delfach, aby każdy przechodzień mógł je przeczytać i zapamiętać.
Bibliografia
B. Snell Leben und Meinungen der Sieben Weisen, München 1952.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia