rokokowy ogród

rokokowy ogród,

późna odmiana barokowego ogrodu, charakterystyczna dla 1. połowy XVIII w.

W o.r. zachowano barok. układ: partery-boskiety i geom. koncepcję całości; zmiany prowadziły w kierunku typowego dla sztuki rokokowej rozdrobnienia (planu całości, boskietów, powierzchni parterów itp.); inne cechy o.r. to: labiryntowe urządzanie wnętrz boskietów i „drążenie” ich bryły, mnożenie krótkich osi widokowych, asymetryczność, rozpad kompozycyjny parteru. O.r. rozwijały się gł. we Francji w atmosferze reakcji na pompatyczną kulturę Wersalu i poszukiwania wzoru kameralnej siedziby (m.in. ogrody paryskich pałaców, lotaryńskie ogrody S. Leszczyńskiego); wraz z powstaniem w Anglii nowego, krajobrazowego typu parku, także w o.r. pojawiły się próby wykorzystania naturalnej przyrody; rosnące zainteresowanie ogrodami chiń. sprawiło, że w o.r. pojawiły się orientalne pawilony, a w boskietach wymyślnie wijące się „naturalnie” ścieżki; o.r. przetrwały do końca XVIII w. Stanowiły popularny temat malarstwa (fête galante) i literatury; motywy ogrodowe były szeroko rozpowszechnione w malarskim i rzeźbiarskim wystroju wnętrz rokokowych, a także w dekoracji ceramiki, mebli, tkanin i wachlarzy.