riti
w literaturze hindi okres, w którym w warunkach mecenatu dworskiego powstawała poezja kunsztowna (w lit. dialekcie bradź), odwołująca się do zasad poetyki sanskryckiej;
[hindi rīti ‘metoda’, ‘maniera’],
riti
Encyklopedia PWN
największy rozkwit od poł. XVII do XIX w.; r. jest też zw. śryngar-kal [‘okres (poezji) miłosnej’], gdyż w wielu utworach dominuje tzw. smak (rasa) miłości (śryngar-rasa), choć nie brak poematów, w których dominuje smak bohaterski (wira-rasa); w okresie r. rozróżnia się 2 gł. nurty: riti baddh [‘związany z manierą’] (m.in.: Keśawdas Ćintamani Tripathi, Biharilal i Bhuszan), oraz riti mukt [‘wolny od metody/maniery’], który reprezentują m.in. Ghananand (XVII i XVIII w.), Alam (przeł. XVII w.) i Thakur (przeł. XVIII i XIX w.); twórców związanych z nurtem riti baddh określa się mianem poetów-nauczycieli (aćarja-kawi) bądź poetów-uczonych (pandit-kawi); ich utwory są swoistym wykładem zasad poetyki i pokazem jej prawidłowego zastosowania; w nurcie tym powstały utwory uznawane za najwybitniejsze osiągnięcia literatury okresu r.
