rewolucja nikaraguańska
 
Encyklopedia PWN
rewolucja nikaraguańska 1979,
zbrojne powstanie przeciw dyktaturze A. Somozy Debayle w Nikaragui;
rewolucję poprzedziła fala strajków i manifestacji antyrządowych po zamordowaniu 10 I 1978 przywódcy opozycji, P.J. Chamorro Cardenala; nasiliły się także działania partyzanckie lewicowego Sandinowskiego Frontu Wyzwolenia Nar. (hiszp. Frente Sandinista de Liberatión Bational, FSLN); IX 1978 — przy wsparciu polit. i wojsk. Wenezueli, Kostaryki i Panamy — FSLN rozpoczęła ofensywę, powstrzymaną przez siły Gwardii Narodowej. Działaniom zbrojnym towarzyszyły negocjacje dyplomatyczne z udziałem USA; ich celem było skłonienie dyktatora do ustąpienia. 15 IX 1978 powstał Szeroki Front Opozycyjny (FAO), skupiający ugrupowania dążące do obalenia Somozy, ale przeciwstawiające się zbrojnemu przejęciu władzy przez FSLN. Od pocz. 1979 trwały międzynar. działania dyplomatyczne w celu rozwiązania konfliktu. Jednocześnie nastąpiła rozbudowa sił partyzanckich, przy pomocy Kuby, Panamy, Kostaryki i Meksyku. W IV 1979 ponownie nasiliły się walki między FSLN a Gwardią Nar.; w końcu V 1979 ruszyła tzw. końcowa ofensywa FSLN; działania zaczęły się jednocześnie na Froncie Południowym (dca E. Pastora Gómez) i na Froncie Północnym (dcy bracia Ortega Saavedra); 8 VI wybuchło powstanie w Managui. 16 VI 1979 w San José powstała 5-osobowa junta o kompetencjach rządu tymczasowego. Zwycięstwa sił partyzanckich na Froncie Północnym, uwieńczone ich wkroczeniem do Managui 19 VII 1979 i ucieczką Samozy, umożliwiły objęcie władzy przez Rząd Odbudowy Narodowej.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia