rękopisoznawstwo,
w szerokim znaczeniu dyscyplina badająca tekst ręczny, utrwalony na materiale miękkim, takim jak: papier, pergamin, rzadziej płótno, papirus;
rękopisoznawstwo
Encyklopedia PWN
przedmiotem jej badań są zabytki rękopiśmienne, zwłaszcza księgi (kodykologia), z wyjątkiem staroż. tabliczek glinianych (zajmuje się nimi epigrafika) oraz zabytków papirusowych (papirologia); badania rękopisoznawcze dotyczą historii: kultury, nauki, sztuki, także języka, prawa, liturgii itd.; paleograficzne podstawy rękopisoznawstwa stworzyli w XVII w. J. Mabillon i B. de Montfaucon; w Polsce pierwszą pracą poświęconą zagadnieniom rękopisoznawczym jest rozdział w pracy J. Lelewela Bibliograficznych ksiąg dwoje (t. 2 1826).
