radiowysokościomierz
 
Encyklopedia PWN
radiowysokościomierz,
przyrząd pokładowy do pomiaru rzeczywistej wysokości lotu statku powietrznego (zazwyczaj w zakresie 0–1500 m);
jest niezbędny w systemach bliskiego podejścia do lądowania i automatycznego lądowania; wysokość ustala się na podstawie częstotliwościowej metody pomiaru czasu opóźnienia sygnału z anteny nadawczej i sygnału odbitego od powierzchni ziemi w stosunku do sygnału odebranego anteną odbiorczą (radar — wyznaczanie położenia obiektu); czas ten jest proporcjonalny do wysokości i określa się go zależnością top = 2h/c, gdzie h jest wysokością lotu, a c — prędkością rozchodzenia się fal elektromagnetycznych.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia