racja stanu
 
Encyklopedia PWN
racja stanu,
pojęcie powstałe w starożytnym Rzymie (ratio status) związane z uznaniem dobra, interesu i potrzeb państwa za wartość nadrzędną, wytyczną działania nie tylko organów państwowych, ale i obywateli;
upowszechniło się w naukach prawnych i polityce w okresie odrodzenia (m.in. B. Giovanni, N. Machiavelli); współcześnie zasadniczy sens pojęcia racji stanu nie uległ zmianie, ale została rozbudowana jego treść; wyróżnić w niej można elementy trwałe (np. niepodległość, ład wewnętrzny, bezpieczeństwo zewnętrzne, integralność terytorialna), konstytuujące państwo, decydujące o jego istnieniu i umożliwiające mu osiągnięcie jego celów, oraz zmienne (np. podstawowe interesy zewnętrzne) zależne od sytuacji międzynarodowej, gospodarczej, zmian systemu wartości społecznych; racja stanu uzasadnia często podejmowanie działań bezkompromisowych, w których przedkłada się dobro państwa nad inne wartości chronione przez porządek prawny; w państwach narodowych racja stanu może być utożsamiana z dobrem i interesami tworzącego go narodu — podmiotu władzy.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia