polsko-francuska umowa sojusznicza,
umowa polsko-francuska;
polsko-francuska umowa sojusznicza
Encyklopedia PWN
przewidywała wspólne ustalanie polityki zagranicznej, rozwijanie wzajemnych stosunków gospodarczych, konsultacje przy podejmowaniu nowych zobowiązań we wschodniej i środkowej Europie oraz pomoc w wypadku agresji na jedną ze stron; uzupełnieniem umowy była tajna konwencja wojskowa z 21 II 1921 skierowana przeciwko Niemcom i sowieckiej Rosji; polsko-francuski traktat gwarancyjny, parafowany 16 X 1925 w Locarno, sprowadzał zobowiązania pomocy do ram procedury przewidzianej Paktem Ligi Narodów; ściślejsze ustalenie zobowiązań wojskowych nastąpiło w tzw. protokole Kasprzycki–Gamelin, podpisanym 19 V 1939 w Paryżu, a zobowiązań politycznych — w protokole podpisanym 4 IX 1939 tamże; gwarancje Francji okazały się IX 1939 nieskuteczne, gdyż ograniczyły się do wypowiedzenia Niemcom wojny 3 IX 1939. Umowa stała się podstawą do tworzenia wojska polskiego na terenie Francji od IX 1939.
