polski język,
z grupy zachodniosłowiańskich;
polski język
Encyklopedia PWN
język narodu polskiego, urzędowy w Polsce; wyodrębniony z zespołu lechickiego IX–X w.; główne dialekty: wielkopolski, małopolski, śląski, mazowiecki, kaszubski (uznawany też za odrębny język); piśmiennictwo od XI w.; język literacki ukształtował się na podstawie dialektów wielkopolskiego i małopolskiego w XVI w.
Ilustracje
Konarski Stanisław, O skutecznym rad sposobie — karta tytułowafot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Dąbrowska Maria, Noce i dnie, strona tytułowa tomu pierwszego, obok dedykacja fot. Muzeum Literatury w Warszawie
Herbert Zbigniew, autograf wiersza, 1993fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Autograf Łukasza Górnickiego fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
„Kłosy”, winieta pisma fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Bogurodzica, pierwodruk. z 1506 r. Druk w dziele Jana Łaskiego „Commune incliti Poloniae Regni privilegium”, wydanego w Krakowiefot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Znaleziono w książkach Grupy PWN
Trwa wyszukiwanie... 
