pletyzmografia
 
Encyklopedia PWN
pletyzmografia
[gr. plēthysmós ‘powiększenie’, gráphō ‘piszę’],
metoda badania obwodowego układu naczyniowego lub oddechowego na podstawie pomiaru zmian objętości ciała wywołanych okresową zmianą wypełnienia naczyń krwią (p. klasyczna i p. impedancyjna) lub zmianą wypełnienia płuc powietrzem podczas oddychania (p. całego ciała).
P. klasyczna jest stosowana do badania przepływu krwi w naczyniach kończyn oraz oceny stanu układu żylnego obejmującej wyznaczenie jego pojemności. Wyznaczeniu pojemności służy pomiar wzrostu objętości kończyny (lub jej fragmentu), który następuje na skutek napływu krwi żylnej przy zamkniętym odpływie z badanego obszaru wywołanym uciskiem żyły odprowadzającej krew z tego obszaru. Po usunięciu ucisku krew odpływa i objętość kończyny maleje; szybkość zmniejszania objętości jest miarą stanu układu żylnego — im szybciej krew odpływa, tym stan żył jest lepszy; wolny odpływ świadczy o zaleganiu krwi w żyłach, co może oznaczać obecność niewidocznych żylaków żył głębokich. P. impedancyjna (reoangiografia elektroimpedancyjna, reografia) polega na wyznaczaniu zmian objętości kończyny na podstawie zmiany impedancji elektr. tkanki wywołanej zmianą jej ukrwienia; umożliwia także wykrywanie zmian objętości pod wpływem pulsacji naczyń i na tej podstawie obliczenie natężenia przepływu tętniczego krwi. P. całego ciała umożliwia wyznaczanie bezwzględnych wartości parametrów objętościowych płuc; podczas pomiarów pacjent jest umieszczony w szczelnej kabinie (pletyzmograf całego ciała) umożliwiającej kontrolę objętości powietrza oddechowego. Metoda jest oparta na prawie Boyle’a i Mariotte’a dotyczącym przemiany gazowej między objętością powietrza w płucach a objętością powietrza w komorze pletyzmografu.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia