planimetr
przyrząd (rodzaj integratora) do pomiaru pola płaskiej powierzchni ograniczonej krzywą zamkniętą;
[łac.-gr.],
planimetr
Encyklopedia PWN
stosowany gł. w geodezji do określenia powierzchni określonego obszaru przedstawionego na mapie lub planie; wyróżnia się m.in.: p. harfowy — nałożony na mierzoną powierzchnię dzieli ją na wąskie paski o stałej szerokości; p. wodzikowy — wyposażony w wodzik, który prowadzi się po obrysie mierzonej figury, ruch wodzika wprawia w ruch umocowaną na wspólnym ramieniu rolkę, liczba obrotów rolki odpowiadająca wykonaniu pełnego obrysu jest proporcjonalna do jej powierzchni; znaczenie p. maleje ze względu na stosowanie map cyfrowych; istnieją też p. prostoliniowe do pomiaru skór; p. wynalazł 1854 szwajc. fizyk J. Amsler-Laffon.
