panafrykanizm,
ruch polityczny podkreślający odrębną tożsamość duchową ludności afrykańskiej i pochodzenia afrykańskiego oraz konieczność ich politycznego współdziałania;
panafrykanizm
Encyklopedia PWN
zapoczątkowany na przełomie XIX i XX w. wśród Murzynów amerykańskich (W.E.B. Du Bois); 1900–39 odbyło się 7 kongresów panafrykanistycznych o tematyce polit., kult. i filoz.; po II wojnie świat. nurt radykalny panafrykański rozwinął się w ruch antykolonialny i antyimperialistyczny, wraz z dążeniem do zjednoczenia narodów Afryki (także koncepcja tzw. afrykańskiego socjalizmu K. Nkrumaha); w panafrykańskiej strefie francuskojęzycznej dominujące było zainteresowanie kulturą Czarnej Afryki i jej promocją (koncepcja négritude). Na przeł. lat 50. i 60. początek instytucjonalizacji panafrykanizmu: konferencje niepodległych państw i reprezentacji ludów afryk., tworzenie regionalnych organizacji i konfederacji; od 1963 strukturą panafrykańską stała się OJA, uznawana za jego formę organizacyjną i prawnomiędzynarodową.
