osteodensytometria

osteodensytometria

[gr. ostéon ‘kość’, łac. densitas ‘gęstość’, gr. metréō ‘mierzę’],

densytometria kostna,

med. nieinwazyjny sposób pomiaru ubytku masy kostnej (wysycenia kości solami wapnia), gł. za pomocą promieniowania rentgenowskiego (stosuje się także promieniowanie gamma izotopu gadolinu ¹⁵³Gd);

polega na wyznaczeniu wartości osłabienia promieniowania rentgenowskiego (stosuje się także promieniowanie gamma izotopu gadolinu ¹⁵³Gd) po przejściu przez badany obszar kości, a następnie obliczeniu na tej podstawie tzw. powierzchniowej gęstości kości, czyli masy kości przypadającej na jednostkę powierzchni, lub w procentach — w odniesieniu do wartości tzw. szczytowej masy kostnej, odpowiadającej osobie zdrowej w wieku 30 lat albo w odniesieniu do kontrolnej grupy wiekowej (osób zdrowych) odpowiedniej do wieku osoby badanej. Badanie osteodensytometryczne dotyczy kręgosłupa (zwłaszcza trzonów kręgów lędźwiowych), szyjki kości udowej, przedramienia i kości piętowej, w wyjątkowych przypadkach całego kośćca.