orzecznik

orzecznik,

log. wyrażenie, które w zdaniu o budowie x jest B występuje na miejscu B, tj. stanowi określającą przedmiot x część orzeczenia;

terminu orzecznik używa się też zamiennie z terminem predykat; odróżnia się wtedy orzeczniki bezwzględne (predykaty jednoargumentowe, np. człowiek) i względne (predykaty wieloargumentowe, np. kocha).