oppidum
 
Encyklopedia PWN
oppidum
[łac.],
termin używany przez Juliusza Cezara na określenie ufortyfikowanych osiedli galijskich; współcześnie nazwa określajaca osady celtyckie od Brytanii po Wielką Niz. Węgierską; pierwsze o. powstały w połowie II w. p.n.e., ich schyłek datuje się na 2. poł. I w. p.n.e., w Brytanii istniały do połowy I w. n.e.;
oppidum charakteryzuje się położeniem w miejscach z natury obronnych, swoistym typem fortyfikacji (murus gallicus), znaczną powierzchnią — do kilkuset hektarów, zabudową skupioną w wydzielonych kwartałach, obecnością warsztatów rzemieślniczych (w tym mennic); oppidum pełniły funkcję plemiennych centrów adm., polit., rel. i handl., co pozwala je uznać za ośr. o charakterze miejskim; pierwsze o. powstały w poł. II w. p.n.e., ich schyłek datuje się na 2. poł. I w. p.n.e., w Brytanii istniały do połowy I w. n.e.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia