okulistyka
 
Encyklopedia PWN
okulistyka
[łac. oculus ‘oko’],
oftalmologia,
dział medycyny klinicznej oraz nauka o budowie i czynnościach narządu wzroku, jego schorzeniach i wadach, o ich rozpoznawaniu i leczeniu.
Okulistyka była znana w najdawniejszych czasach (np. Kodeks Hammurabiego z XVIII w. p.n.e. zawiera rozdział o leczeniu chorób oczu); rozwój nowoczesnej okulistyki przypada na XVII–XVIII w., kiedy to J. Kepler wyjaśnił rolę soczewki w procesie widzenia, a J. Daviel oprac. nowoczesną technikę operacji zaćmy; w XIX w. odkrycia J. Purkyniego, J. Müllera i Th. Younga w dziedzinie anatomii i fizjologii oka spowodowały szybki rozwój okulistyki; w XIX w. do najwybitniejszych osiągnięć należały wynalazki A. Gullstranda. Do czołowych pol. oftalmologów zalicza się m.in.: w XIX w. K. Gałęzowskiego, W. Szokalskiego, w XX — J. Szymańskiego, W. Melanowskiego, T. Krwawicza. Pod względem metodyki i leczenia okulistyka jest specjalnością typu operacyjnego; posługuje się także metodami zachowawczymi (gł. podawanie antybiotyków, preparatów hormonalnych); do celów diagnostycznych używa się różnych aparatów (oftalmoskop, oftalmometr, lampa szczelinowa, tonometr i in.); badanie dna oka stanowi podstawową metodę diagnostyczną nie tylko w okulistyce, lecz także w innych działach medycyny. Nowymi działami okulistyki są: chirurgia refrakcyjna rogówki, witrektomia (chirurgiczne wycinanie ciała szklistego), kontaktologia (nauka o soczewkach kontaktowych). Duże znaczenie mają badania profilaktyczne, których gł. celem jest zapobieganie urazom oka, zwalczanie chorób oka o znaczeniu społ., opieka nad niewidomymi i słabo widzącymi.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia