ogniwo jądrowe
 
Encyklopedia PWN
ogniwo jądrowe, radioizotopowy generator elektryczny,
źródła energii elektr., w których energia ta powstaje w wyniku rozpadu promieniotwórczego;
do zasilania o.j. stosuje się nuklidy: 144Ce, 238Pu, 242Cm, 147Pm. O.j. są dwojakiego rodzaju: termiczne, których działanie opiera się na zjawisku termoelektr. (o.j. termoelektryczne; Seebecka zjawisko) lub zjawisku emisji termoelektronowej (o.j. termojonowe; termoemisja), oraz nietermiczne (o.j. betawoltowe), w których następuje bezpośrednia zamiana energii pochodzącej ze źródła promieniotwórczego — emitera promieniowania β — na energię elektr. dzięki zastosowaniu materiałów półprzewodnikowych w formie złączy pn. O.j. mają małą moc (termiczne rzędu watów, betawoltowe jeszcze mniejszą), jednak ze względu na takie zalety, jak: działanie przez długi czas — często wiele lat, niezależność od warunków zewn. i niezawodność są coraz częściej stosowane; po raz pierwszy użyte 1961 w satelitach nawigacyjnych typu Transit; obecnie wykorzystywane również w próbnikach kosm., do zasilania m.in. automatycznych stacji meteorologicznych zainstalowanych w niedostępnych miejscach, urządzeń pomiarowych na dnie mórz, protez medycznych.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia