lotniskowiec,
okręt bojowy stanowiący pływające lotnisko oraz bazę obsługującą samoloty i śmigłowce lotnictwa morskiego podczas wykonywania przez nie zadań bojowych;
lotniskowiec
Encyklopedia PWN
duży okręt o napędzie mechanicznym, z pokładem przystosowanym do startu i lądowania statków powietrznych, z hangarami, warsztatami i zbrojowniami, rozbudowanymi urządzeniami wspomagającymi dowodzenie (do kontroli ruchu powietrznego, łączności, transmisji danych, systemy nawigacji lotniczej). Na lotniskowcach bazują samoloty różnych klas: myśliwskie, szturmowe, zwalczania okrętów podwodnych, rozpoznawcze, walki elektronicznej, transportowe, ratownicze, co umożliwia wykonywanie różnych zadań nad lądem i na morzu, włącznie ze strategicznymi atakami bronią jądrową. Start samolotów z lotniskowca odbywa się za pomocą katapult parowych o długości ok. 90 m, a lądowanie głównie przy użyciu lin hamujących, za które samolot zaczepia się hakiem wysuwanym z kadłuba. Na lotniskowcach bez tych urządzeń bazują wyłącznie samoloty pionowego startu i lądowania (pionowzloty) i śmigłowce. Lotniskowce są w większości opancerzone oraz uzbrojone w rakiety i armaty przeciwlotnicze. Największymi lotniskowcami są amerykańskie okręty typu Nimitz (wyporność 102 tys. t, napęd turboparowy o mocy ok. 191 MW, 260 tys. KM, wykorzystujące energię jądrową, prędkość 31 węzłów, załoga ok. 6000 osób), zabierające ok. 90 samolotów i śmigłowców, z zapasem 2600 t amunicji i 9000 t paliwa lotniczego.
Pierwsze lotniskowce powstały 1918 z przebudowanych jednostek innych klas; jedyną akcję w I wojnie światowej przeprowadził brytyjski Furious, którego samoloty zbombardowały niemieckie lotnisko sterowców (19 VII 1918); lotniskowce miały duże znaczenie w czasie II wojny światowej w działaniach wojennych między USA a Japonią na Oceanie Spokojnym i w czasie eskortowania konwojów na Oceanie Atlantyckim.
