laparoskopia

laparoskopia

[gr. lapára ‘podbrzusze’, skopéō ‘patrzę’],

metoda badania jamy brzusznej i znajdujących się w niej narządów, za pomocą laparoskopu, w celu diagnostycznym lub wykonania zabiegu chirurgicznego (operacji laparoskopowej) bez potrzeby rozległego przecinania powłok (otwierania) brzucha;

polega na wprowadzeniu przez niewielkie nacięcie powłok ciała specjalnego wziernika z układem opt. i instrumentarium oraz dwutlenku węgla. Po wprowadzeniu dwutlenku węgla następuje odsunięcie powłok brzucha od znajdujących się tam narządów i powstaje wolna przestrzeń umożliwiająca oglądanie i swobodny dostęp do miejsc będących przedmiotem zainteresowania. Nakłucia dokonuje się w kilku miejscach brzucha za pomocą specjalnych narzędzi, tzw. trójgrańców. Po przekłuciu powłok brzucha i wycofaniu trójgrańca, w ścianie brzucha pozostaje tubus, przez który podczas operacji są wprowadzane narzędzia. L. umożliwia obejrzenie narządów jamy brzusznej (najczęściej wątroby, pęcherzyka żółciowego, nerek, przydatków), zdiagnozowanie oraz wykonanie zabiegu chirurgicznego (np. usunięcie pęcherzyka żółciowego). Operacje laparoskopowe są wykonywane w salach operacyjnych w znieczuleniu ogólnym; ich gł. zaletą jest mała urazowość (zazwyczaj 3 do 4 wkłuć) i mała liczba powikłań, dzięki czemu następuje szybkie gojenie i chory krótko przebywa w szpitalu; wadą l. jest małe pole operacyjne wymagające szczególnych kwalifikacji lekarza wykonującego zabieg.