krytyczna częstotliwość migotania

krytyczna częstotliwość migotania,

biol. fizjologicznie najniższa częst. regularnie padających na tę samą część siatkówki obrazów (np. kadrów film., błysków świetlnych), przy której układ wzrokowy już nie rozróżnia poszczególnych impulsów, lecz odbiera je jako obraz ciągły.

Na tej zasadzie opiera się projekcja film.; powyżej krytycznej częstotliwości migotania stymulujące działanie światła migocącego równa się działaniu światła stałego o tej samej energii; krytyczna częstotliwość migotania jest wysoka dla oczu o dużej wrażliwości na światło, niska dla oczu o małej wrażliwości: dla oczu muchy plujki wynosi 265 Hz, dla pszczoły — 300 Hz, wrażenia odbierane przez pręciki ludzkiego oka (widzenie zmierzchowe, także w kinie) — 16 Hz, przez jego czopki (widzenie dzienne, tzw. fotopowe) — 55 Hz; niska częst. charakteryzuje oczy zwierząt poruszających się wolno bądź z rozwiniętym odruchem wpatrywania się (fiksacji wzroku), jak u żaby (5,5 Hz), karalucha (8–10 Hz) czy świerszcza (5 Hz); porównywalne częst. odnoszą się do zmysłu słuchu (np. poniżej 16 Hz drgań człowiek nie słyszy wyraźnego dźwięku, lecz izolowane nieokreślone dudnienie), podczas gdy wibracje mech. odbierane przez dotyk „zlewają się” w jedno wrażenie dopiero przy częst. ok. 4 tys. cykli/s.