kopieniactwo

kopieniactwo,

pierwotny sposób świadomego wytwarzania żywności, zapoczątkowujący uprawę roślin i chów zwierząt;

do uprawy i zbioru służyły proste narzędzia, np. zaostrzony kij, motyka, kam. topór i sierp; wprowadzono nawadnianie i proste sposoby przechowywania ziemiopłodów; w pierwszej fazie kopieniactwa przeważała uprawa roślin trwałych (np. banany, palmy, bambusy, trzcina cukrowa, drzewa cytrusowe), potem wprowadzono też zboża, rośliny strączkowe, włókniste i oleiste (okres kopieniactwa nasiennego); udomowiono psa, kozę, świnię, drób, następnie bydło i owcę; kopieniactwo występowało powszechnie w okresie neolitu; współcześnie uprawę kopieniaczą (za pomocą kija z żel. ostrzem) stosują niektóre plemiona afryk., np. pasterskie plemiona Bantu, prowadzące równocześnie hodowlę bydła.