kontusz
wierzchni ubiór męski;
[węg.],
kontusz
Encyklopedia PWN
przez Węgry dotarł do Polski, gdzie rozpowszechnił się od XVI w.; w XVIII w. stał się, wraz z żupanem, głównym elementem polskiego stroju narodowego; kontusz był rodzajem długiej sukni sięgającej poniżej kolan, rozciętej z przodu i zapinanej na haftki lub guzy; cechą charakterystyczną kontusza był specjalny krój pleców oraz rozcięte rękawy, luźno zwisające lub zarzucone na plecy, tworzyły tzw. wyloty; w XVI w. kontusz był sukienny, później jedwabny, zimą podbijany futrem; barwa kontusza zazwyczaj jaskrawa, ciemniejsza od żupana, a podszewka w innym kolorze; uzupełnieniem kontusza był pas, karabela i konfederatka; 1778 ustalono przepisowe barwy kontusza i żupana dla poszczególnych województw; w Królestwie Polskim nosili go posłowie na sejm i sędziowie.
