kompatybilność elektromagnetyczna
 
Encyklopedia PWN
kompatybilność elektromagnetyczna,
techn. zdolność systemu lub urządzenia elektr. (elektrotechnicznego, elektronicznego) do działania w określonym środowisku elektromagnetycznym w sposób zadowalający i bez wprowadzania do tego środowiska nadmiernych zaburzeń elektromagnetycznych, mogących zakłócać pracę innych znajdujących się tam urządzeń.
Poziom zakłóceń w danym środowisku nie może przekraczać poziomu odporności na nie urządzeń i trzeba go obniżać do wymaganego minimum (zakłóceń nie udaje się całkowicie wyeliminować). Ze względu na szybki wzrost liczby urządzeń przyczyniających się do wytwarzania zakłóceń elektromagnetycznych w środowisku oraz na stały wzrost gęstości i złożoności układów elektronicznych, powodujący często zwiększenie ich wrażliwości na zakłócenia, osiągnięcie k.e. jest coraz trudniejsze. W związku z tym w różnych krajach są wprowadzane odpowiednie uregulowania prawne, np. w krajach UE ramy organizacyjne wszystkich działań dotyczących systemu ochrony przeciwzakłóceniowej określa (2002) Dyrektywa 89/366/EEC EWG; rozwiązania zagadnień techn. z tym związanych (m.in. wymagania, jakie powinny spełniać urządzenia, określenie metod ich badań i sposobu oceny wyników pomiarów) są opisane w odpowiednich normach: międzynar. (IEC), eur. (EN) i krajowych (np. w Pol. Normie). Badaniem wyrobów pod względem k.e. zajmują się wyspecjalizowane laboratoria mające świadectwo akredytacji instytucji do tego upoważnionej, np. w Polsce — Pol. Centrum Badań i Certyfikacji.
Terminem „kompatybilność elektromagnetyczna” określa się też niekiedy dziedzinę nauki i techniki zajmującą się zaburzeniami w pracy urządzeń lub systemów elektr. wywołanymi zakłóceniami elektromagnetycznymi.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia