kleruchie
[gr.]:
kleruchie
Encyklopedia PWN
1) szczególny typ greckiej kolonii, w których koloniści nie tworzyli nowych w pełni autonomicznych polis, ale zachowywali obywatelstwo metropolii; zakładane głównie na ziemi buntujących się członków I Ateńskiego Związku Morskiego; po usunięciu właścicieli przydzielano działki losem (greckie klḗros) najbiedniejszym obywatelom ateńskim, zw. stąd kleruchami; kolonie pozostawały w ścisłej zależności od Aten; zlikwidowane po ich upadku (404 p.n.e.);
2) w państwach hellenistycznych nadziały ziemi nadawane z obowiązkiem służby wojskowej.
