kinetyczna sztuka,
termin określający nurt poszukiwań artyst. koncentrujących się na problemie rzeczywistego ruchu jako ekspresyjnego i konstrukcyjnego elementu dzieła sztuki;
kinetyczna sztuka
Encyklopedia PWN
stosowane do przedmiotów tak skonstruowanych, że w wyniku działania urządzeń mech., sił przyrody, właściwości substancji naturalnych i tworzyw, światła, a także działań samego obserwatora zmieniają swój wygląd lub położenie (prace: N. Schöffera, J.R. Sato, L. Chadwicka, D. Medelli, G. Metzgera, Y. Agama). Sztuka kinetyczna wymaga zazwyczaj studiów przygotowawczych, dlatego realizowali ją artyści zrzeszeni w grupach badawczych zorganizowanych na wzór specjalistycznych zespołów nauk., np. zał. w Düsseldorfie 1957 Grupa Zero (H. Mack, O. Piene, G. Uecker), w Paryżu 1960 Groupe de Recherche d’Art Visuel (J. le Parc, F. Morellet), w Zagrzebiu 1961 Nouvelle Tendance (I. Meštrović). Zapowiedź sztuki kinetycznej była m.in. w twórczości futurystów, konstruktywistów (W.J. Tatlin, N. Gabo, A. Pevsner), w eksperymentach L. Moholy-Nagya, dadaizmie i surrealizmie (A. Calder, J. Tinguely).
