kimeryjskie fazy orogeniczne
 
Encyklopedia PWN
kimeryjskie fazy orogeniczne,
ruchy tektoniczne, będące w szerokim ujęciu fazami orogenezy alpejskiej, które występowały w triasie i jurze;
doprowadziły do ostatecznego wypiętrzenia wielu łańcuchów górskich (kimerydy). Rozróżnia się fazy: starokimeryjską — na przełomie triasu i jury oraz młodokimeryjską — u schyłku jury; najsilniej przejawiła się faza młodokimeryjska we wschodniej i południowo-wschodniej Azji (gdzie jest zw. orogenezą jenszańską); spowodowana była zderzeniem bloków kontynent. oderwanych od Gondwany na początku triasu i przemieszczających się w kierunku ówczesnej Azji, z kontynent. blokiem Laurazji; procesom tym towarzyszył metamorfizm i bardzo intensywny magmatyzm; ruchy młodokimeryjskie wystąpiły także w Ameryce Północnej i Ameryce Południowej (zw. tam orogenezą newadyjską), były efektem procesów subdukcji zachodzących na granicy płyt litosfery: pacyficznej i amer.; w zachodnich częściach obu tych kontynentów, na obszarze dzisiejszych Kordylierów i Andów, nastąpiły wówczas intensywne fałdowania, czemu towarzyszył silny magmatyzm (powstały wielkie batolity granitoidowe) i metamorfizm; w Europie k.f.o. spowodowały gł. deformacje uskokowe oraz odmłodzenie starych struktur.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia