kancelaria
komórka urzędu, w której przyjmuje się, rejestruje i rozdziela pisma wpływające, przygotowuje, przepisuje i wysyła pisma wychodzące oraz przechowuje dokumentację powstającą w wyniku działania danej instytucji.
[łac.],
kancelaria
Encyklopedia PWN
kancelaria już w średniowieczu stała się urzędem centralnym, do którego zadań należało zajmowanie się sprawami państwowymi. W Polsce początki kancelarii sięgają 2. połowy XIII w., istniał już wtedy zorganizowany urząd spisujący i wystawiający dokumenty; działały wówczas kancelarie książęce, wyższego duchowieństwa i klasztorne, a od końca XIII w. kancelarie miejskie; na początku XIV w. powstała jedna kancelaria centralna — książęca, przekształcona potem w koronną; 1447 wprowadzono księgi kancelaryjne regestów i sporządzano kopie wydawanych dokumentów (tzw. Metryka Koronna); w XV–XVIII w. rozwój stosunków ekonomicznych i społeczno-prawnych wymagał rozbudowy istniejących urzędów administracji państwowej, a także i zmian form kancelaryjnych, kancelaria nowożytna stała się organem każdego urzędu.
