kameralizm
ekon. kierunek myśli ekonomicznej w Niemczech i Austrii w XVII i XVIII w., będący lokalną odmianą merkantylizmu, zwracającą szczególną uwagę na zagadnienia fiskalne.
[niem. Kameralismus < łac. < gr.],
kameralizm
Encyklopedia PWN
Nazwa kameralizm wywodzi się od niemieckiej nazwy izb podatkowych, ściągających należne władcom świadczenia pieniężne. Był to program gospodarczy naprawy rozbitych politycznie i zniszczonych w wyniku wojny trzydziestoletniej 1618–48 księstw, hrabstw, biskupstw, królestw i posiadłości feudalnych. Idea kameralizmu została ujęta w naukowe ramy (niem. Kameralwissenschaften) i była wykładana na niemieckich i austriackich uniwersytetach w postaci elementów geografii gospodarczej, statystyki, skarbowości i ekonomii. Stworzono wówczas podstawy statystyki jako dyscypliny naukowej, zajmującej się spisami ludności i mierzeniem obrotów handlu zagranicznego. Celem kameralizmu było stworzenie politycznych, ekonomicznych i prawnych podstaw administracji i finansów publicznych. Oznaczał on aktywną politykę ludnościową, przeciwdziałającą wyludnianiu wsi (zasoby ludzkie były w tej doktrynie podstawowe dla bogactwa i potęgi państwa). Postulował utworzenie państwowych manufaktur i banków, rozbudowę i modernizację infrastruktury gospodarczej, ścisłą kontrolę sektora rolnego, a także rzemiosła i handlu. Głosił hasła pełnego wykorzystania potencjału gospodarczego kraju, w tym pełnego zatrudnienia. Polityka ta miała na celu uzyskanie samowystarczalności gospodarczej. Główni przedstawiciele: J.J. Becher, Ph.W. von Hörnigk, W. von Schröder, J. von Sonnenfels.
