hydroterapia
dział lecznictwa fizykalnego;
[gr.],
wodolecznictwo,
hydroterapia
Encyklopedia PWN
zespół metod i sposobów leczenia bodźcowego wykorzystujący fiz. właściwości wody w różnych jej postaciach: ciekłej, stałej (lodu) i pary wodnej (balneoterapia); prekursorami hydroterapii byli V. Priessnitz i S. Kneipp, podstawy nauk. hydroterapii stworzył W. Wintertnitz. Najczęściej stosuje się: kąpiele lecznicze całkowite lub częściowe, masaż wirowy, natryski stałe lub ruchome (deszczowy, nitkowaty, podwodny, skupiony, czyli bicz wodny), polewania, płukania, nacierania, zawijania, okłady (chłodzące, rozgrzewające, wysychające), też łaźnię parową i saunę; podstawą działania leczn. jest działanie termiczne (ciepło, zimno) i hydrostat. wody; bodźce termiczne powodują reakcję naczyń krwionośnych, która w zależności od temperatury wody wyraża się ich rozszerzeniem lub zwężeniem; hydroterapia korzystnie wpływa na układ krążenia, nerwowy i psychikę, narządy wydzielnicze, przemianę materii, układ oddechowy i narządy ruchu (mięśnie, kości, stawy).
