przyrodolecznictwo

przyrodolecznictwo,

wykorzystywanie do celów leczn. środków dostępnych w przyrodzie: powietrza, wody, światła słonecznego, czynników termicznych, pożywienia, ziół, ruchu.

Znane i praktykowane od zarania ludzkości; w czasach staroż. odbywało się przy świątyniach poświęconych bóstwu opiekującemu się danymi siłami przyrody, np. helioterapia przy świątyni Apollina, talassoterapia (kąpiele mor.) przy świątyni Posejdona; prekursorami nowocz. przyrodolecznictwa byli S. Kneipp i V. Priessnitz; metody przyrodolecznictwa stały się zaczątkiem działów współcz. fizjoterapii, m.in.: światłolecznictwa, klimatoterapii, balneoterapii, hydroterapii, magnetoterapii, elektroterapii.