hokej na lodzie,
dyscyplina sportowa;
hokej na lodzie
Encyklopedia PWN
zespołowa gra sportowa między 2 drużynami; jednocześnie na lodzie może przebywać po 6 zawodników z jednej drużyny (bramkarz, 2 obrońców, 3 napastników); zawodników podczas gry można wymieniać, dlatego liczba graczy w drużynie może wynosić do 22; hokeiści (poruszający się na łyżwach) są wyposażeni w kije (dł. 147 cm) zakończone łopatkami, którymi uderzają czarny, gumowy krążek (średnica 7,62 cm, masa 154–168 g) w celu wstrzelenia go do bramki przeciwnika (szer. 183 cm, wys. 122 cm); gra jest prowadzona na lodowisku (30 × 61 m), otoczonym bandami, podzielonym liniami na 3 strefy; efektywny czas gry wynosi 60 min i jest podzielony na 3 tercje z 10-minutowymi przerwami; przekroczenia przepisów (faule) są karane usuwaniem winnego na ławkę kar na 2, 5 lub 10 min w zależności od stopnia przewinienia, a nawet całkowitym wykluczeniem z gry.
Hokej na lodzie, zw. kanadyjskim, pojawił się w tym kraju w 2. poł. XIX w., wywodzi się z popularnej tam gry lacrosse; pierwszy mecz odbył się 1874 w Kingston (Ontario); u schyłku XIX w. hokej na lodzie został przeniesiony do Europy; 1908 powstała Międzynarodowa Federacja Hokeja na Lodzie (IIHF); 1910 odbyły się pierwsze mistrzostwa Europy, a 1930 — mistrzostwa świata. Od 1920 hokej na lodzie znajduje się w programie igrzysk olimpijskich. Pierwsze drużyny zawodowe powstały w Kanadzie na przeł. XIX i XX w.; od 1907 gra Narodowa Liga Hokejowa (NHL) o przechodni puchar byłego gubernatora Kanady lorda Stanleya (Stanley Cup); od 1976, co cztery lata, odbywają się turnieje Canada Cup z udziałem najlepszych sześciu drużyn świata; od 1977 zawodowcy mogą uczestniczyć w mistrzostwach świata i Europy; w 1998 do programu igrzysk olimpijskich w Nagano włączono hokej na lodzie kobiet. W Polsce pierwsze wzmianki o hokeju (w formie bandy) pochodzą ze Lwowa, z XIX w.; kanadyjski hokej na lodzie został wprowadzony w pocz. lat 20.; 1925 powołano do życia Polski Związek Hokeja na Lodzie (PZHL); pierwsze mistrzostwa Polski odbyły się 1927 w Zakopanem, a od 1926 Polska uczestniczy w mistrzostwach Europy, świata i igrzyskach olimpijskich, zdobywając 2-krotnie wicemistrzostwo Europy (1929 i 1931).
