groch, Pisum,
rodzaj z rodziny bobowatych (motylkowatych);
groch
Encyklopedia PWN
6–7 gat. (w zależności od systematyki) jednorocznych roślin zielnych o wiotkich łodygach, występujących dziko w obszarze śródziemnomor., Azji Mniejszej i na Zakaukaziu; liście pierzastozłożone; owocem jest strąk; jedną z najstarszych roślin uprawnych jest groch zwyczajny, P. sativum (jego nasiona znajdowano w wykopaliskach z epoki kamienia i brązu); łodyga lekko kanciasta z wąsami czepnymi; przylistki bez plam, kwiaty duże białe; obecnie rozpowszechniony na obszarach klimatu umiarkowanego w wielu odmianach: do zbioru na zielono (konserwy, mrożonki, na susz), dla jadalnych nasion (groch łuskowy, z wyściółką pergaminową strąków) lub dla całych strąków (groch cukrowy, bez wewn. wyściółki); odmiany różnią się m.in.: wysokością (karłowe, średniowysokie, tyczne — ponad 1,5 m wys.), barwą, wielkością i kształtem nasion oraz strąków; nasiona grochu zwyczajnego mają dużą wartość energ. i odżywczą; w stanie świeżym zawierają przeciętnie 75% wody, 7% białka, 11% cukrów, 0,4% tłuszczu, związki żelaza, fosforu, wit. z grupy B, wit. C, PP, prowit. A. i in.; w suchych nasionach jest do 34% białka i do 60% cukrów (gł. skrobia); w zależności od odmiany i warunków uprawy plon zielonych strąków wynosi 6–15 t z ha, plon nasion 2–6 t z ha; groch zwyczajny jest cenną rośliną w płodozmianie (poprawia strukturę gleby), użytkowany też bywa na paszę (grochowiny). Jako roślina pastewna powszechnie jest uprawiany groch błękitnopurpurowy (peluszka).
