graweckie kultury

graweckie kultury,

archeol. kultury paleolitu górnego (28–17 tys. lat temu) zachodniej Europy, najpewniej powiązane ze sobą genetycznie, których przewodnią formą narzędziową są ostrza tylcowe różnych odmian (wysmukłe ostrza typu graweckiego);

wśród kultur graweckich wyróżnia się kilka kręgów kulturowych: wczesny horyzont kultur z tylczakami (m.in. kultura szatelperońska, ulucka, zwierzyniecka), kultury ostrzy tylcowych Europy Zachodniej i Południowej (m.in. kultura perigordzka, arenieńska, tardigrawecka), kultury z tylczakami środkowej Europy (kultury wschodniograweckie, m.in. pawlowska, willendorfska, mołodowska, lipska, sagwarska), dniepro-desneńskie kultury z tylczakami (m.in. kultura puszkariewska, mezyńska, jelisiejewiczańska), kultury z tylczakami Europy Wschodniej (m.in. kultura telmańska, kostienkowska, czarnomorsko-azowska, kamiennobałecka); bogaty i zróżnicowany przemysł krzemienny (ostrza tylcowe, rylce, drapacze wiórowe), rogowy i kościany; plastyka antropomorficzna (figurki Wenus paleolitycznych) i zoomorficzna, ornamentowane ozdoby; liczne obiekty mieszkalne wykonywane m.in. z kości mamuta. Nazwa od stanowiska La Gravette we wsi Bayac (dep. Dordogne) we Francji.