gołąb domowy

gołąb domowy, Columba,

rodzaj ptactwa domowego,

pochodzi od dzikiego gołębia skalnego, udomowionego w epoce kamienia łupanego w Fenicji (tereny współczesnego Libanu i Syrii); pierwsze opisy i informacje o chowie gołębi pochodzą z czasów rzymskich (I w.); już wtedy używano gołębi do szybkiego przekazywania wiadomości; za pośrednictwem Rzymian gołąb domowy dotarł do większości krajów południowej Europy; od XVIII w. gołębie były hodowane w środkowej i północnej Europie, w XVIII w. powstały też pierwsze podręczniki o chowie i hodowli gołębi. Obecnie oprócz licznych ras gołębi domowych istnieją dzikie rasy gołębi (m.in. gołąb skalny, siniak, grzywacz, sierpówka i turkawka); zdziczałe gołębie domowe, pospolite w wielu miastach, krzyżujące się swobodnie bez kontroli człowieka, upodabniają się do swego protoplasty; samica składa 3–5 razy w sezonie po 2 jaja, pisklęta wykluwają się po 16–18 dniach, dojrzałość płciową osiągają po 3–4 miesiącach; oboje rodzice wysiadują jaja i karmią pisklęta; gołębie domowe wykazuje ogromną zmienność cech, co przyczyniło się do wytworzenia ponad 200 ras, np.: rysie polskie, brodawczaki, garłacze, latawce, turkoty, perukarze, mewki, pawiki, olbrzymy (masa ciała ok. 1 kg); gołąb domowy jest rozpowszechniony w hodowli amatorskiej, nadto hodowany jako ptak lotny (pocztowe gołębie) lub na mięso (smaczne, łatwo strawne, zwłaszcza gołębi młodych).

Pawik, gołąb, rasa gołębia domowego.

Gołąbek cukrówka, Russula alutacea