geometryzacja narzędzi

geometryzacja narzędzi,

archeol. zjawisko formowania stromym, rzadziej półstromym, retuszem (archeol.) w kształcie figur geom. (m.in.: trójkąty, czworokąty, trapezy) elementów zbrojących strzałę łuku.

Pojawiła się w górnym i późnym paleolicie (magdaleńska kultura, epigrawecka kultura), szczególnie powszechna była we wczesnym holocenie w zachodniej i środkowej Europie (kultury mezolityczne) oraz w Afryce Północnej (kapska kultura); elementy takie montowano po kilka (m.in. strzały z Loshult w Szwecji) lub po jednym (strzała z grotem w kształcie trapezu z Tværmose w Danii) na końcu drewnianego drzewca; g.n. była wynikiem stopniowego racjonalizowania i specjalizacji produkcji narzędzi kamiennych oraz przystosowania do łatwiej dostępnych surowców małogabarytowych, co bezpośrednio przyczyniło się do ich miniaturyzacji; mimo pozorów ogólnoeur. standaryzacji, która miała być wymuszona modą geometryzacji, to mezolityczne groty strzał są na tyle zindywidualizowane, że pozwalają kulturowo dzielić Europę tamtych czasów.