fotograficzne techniki specjalne

fotograficzne techniki specjalne,

metody otrzymywania obrazów fot., gł. pozytywowych, odbiegających wyglądem (nieraz bardzo znacznie) od otrzymywanych w wyniku zwykłej obróbki.

W początkach istnienia fotografii, aż do lat 20. XX w., fotograficzne techniki specjalne stosowano ze względu na niedoskonałość ówczesnych materiałów pozytywowych oraz chęć upodobnienia obrazu fot. do malarstwa; były to tzw. techniki szlachetne, wykorzystujące światłoczułość roztworów dwuchromianu potasu w żelatynie, gumie arabskiej itp.; pod wpływem światła roztwory te ulegały zgarbowaniu i traciły zdolność rozpuszczania się w wodzie — w wyniku wypłukania nie zgarbowanej żelatyny powstawał relief, przyjmujący barwnik tworzący obraz. Obecnie są stosowane swobodne techniki bromowe, jak pseudosolaryzacja (Sabattiera zjawisko), low key, relief, high key (dawniej również bromolej, przetłok) oraz techniki tonorozdzielcze, zwiększające zróżnicowanie tonalne w światłach i cieniach obrazu kosztem półtonów (A. Person). Specjalne miejsce zajmuje izohelia, pozwalająca, podobnie jak pseudosolaryzacja, uzyskiwać efekty zbliżające obraz fot. do graficznego.