fenomenologia religii

fenomenologia religii,

termin oznaczający zastosowanie metody fenomenologicznej do badania religii lub określajacy wyodrębnioną dziedzinę badań religioznawczych;

za jej twórcę uważa się holenderskiego religioznawcę G. van der Leeuwa. Zgodnie z husserlowskim postulatem redukcji fenomenologicznej fenomenologiczna szkoła w religioznawstwie stawia sobie za cel wykrycie istoty religii (jej eidos) oraz jej struktury wewn., niezależnych od „historycznej przypadkowości”. Do gł. metod badawczych tej szkoły należą: klasyfikacja, periodyzacja i systematyzacja materiału hist., komparatystyka religiozn., stosowanie intuicyjnej analizy doświadczeń rel. przy zastosowaniu specyficznej dla zjawisk rel. aparatury pojęciowej. Fenomenologiczna szkoła w religioznawstwie zainspirowała wielu wybitnych religioznawców (np. M. Eliadego) i wiele płodnych nurtów badawczych (rewaloryzacja sacrum i mitu, morfologia świętości). Rozwija się ona w nurcie bliskim irracjonalizmowi filoz., traktuje religię ahistorycznie i autonomicznie, wywiera wpływ na kształt współcz. teologii oraz religioznawstwa zarówno konfesyjnego, jak i niekonfesyjnego. W dążeniu do zgłębienia istoty sacrum odwołuje się do sformułowanej przez R. Otto zasady ambiwalencji (sacrum jednocześnie „przyciąga” i  „odpycha”).